زمانی در بازار معروف تک تک در منطقه ارگ شهر قندهار ده ها دوکان مسگری وجود داشت، اما اکنون تنها دو دکان فعالیت دارد.
محمد آصف ۷۵ ساله از ۶۰ سال بدینسو به صنعت مسگری مشغول است و این صنعت را از پدرش به ارث برده است.
به گفته آصف، تنها دوکان او از گذشته باقی مانده است و بقیه دوکان ها از بین رفته است.
آصف می‌افزاید:« ما دیگ، کاسه، پیاله و سایر وسایل مسی دست ساز داریم. در دوکان من آنچه می بینید همه از مس ساخته شده است. در گذشته حتی قاشق های چای خوری نیز از مس ساخته می شدند، اما اکنون در حال از بین رفتن هستند. اشیای مسی گران قیمت است، به همین دلیل کسی آنرا خریده نمی‌تواند.»
در کنار دوکان محمد آصف، دوکان محمد هادی نیز فعال است اما او تنها ۱۰ سال است که در صنعت مسگری مشغول است.
محمد هادی می‌گوید، انواع دیگ های مسی در دوکان وجود دارد اما حالا مانند قبل بازار ندارند و علاقمندان آن نیز کم شده است.
هادی می‌افزاید:« زمانی که محصولات پلاستیکی و نیکلی آمد، بازار ما با آن سرد شد. در گذشته که مردم از ظروف مسی استفاده می کردند، بیماری ها هم کمتر بود، نه سکته قلبی و نه فشار خون بود؛ اما با لوازم پلاستیکی بیماری ها نیز افزایش یافته است. چند مریض می آیند، بعد برای آنان گیلاس و دیگ می‌سازیم تا پرهیزانه خود را در آن بخورند. صنعت ما در حال از بین رفتن است، فقط این دو دوکان باقی مانده است.»
باستان شناسان می‌گویند، سال ها پیش در قندهار ده ها دوکان مسگری وجود داشت و محصولات آنها بازار خوبی داشت، اما با افزایش وسایل عصری و مشکلات اقتصادی اکنون این صنعت با خطر از بین رفتن مواجه است.
به گفته آنها، چنین صنایعی که سابقه طولانی دارند، باید حفاظت و تقویت شوند.
استاد حیات الله رفیقی، کارشناس امور فرهنگی می‌گوید:« متأسفانه ما برای احیا و توسعه صنعت مسگری هیچ کاری انجام نداده ایم؛ در این زمینه هیچ دست آورد نداریم. اجناس ساخته شده از مس قیمت هستند، در حالی که محصولات مشابه در بازار بسیار ارزان تر هستند.»
به گفته کارشناسان، سال هاست که توجهی به صنایع مسگری، آهنگری و شیشه سازی نشده و همه این صنایع در حال از بین رفتن هستند.
