گل جان ۴۵ ساله که در یک کارخانه خشت پزی در ولسوالی سرخ رود ننگرهار کار میکند میگوید، به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور است بالای فرزندانش هم برای رفع نیازهای روزانه شان کار کند.
او هر روز صبح به همراه دختر هفت سالهاش زینب و دو پسر دیگر از خانه خارج میشود و تا شام در کارخانه خشت پزی کار میکند تا مبلغی را که از صاحب انی کارخانه قرض گرفته است پس بدهد.
گل جان میگوید:« ما فقیریم، درآمد دیگری نداریم. ۱۰ یا ۱۵ سال است که در این کوره خشت میزنیم. من کودکان ام را به این کار مشغول کرده ام چون کار دیگری نیست، مجبور اند با من خشت بپزند. در این نزدیکی ها مکتب نیست.»
به گفته گل جان، صدها خانواده دیگر مانند او هستند که به دلیل مشکلات اقتصادی بالای فرزندان خود کار می کنند.
او از حکومت سرپرست می خواهد که به فرزندانش در زمینه فراهم سازی امکانات آموزشی کمک کنند.
گل جان میافزاید:« هزاران کودک در این کارخانه مشغول هستند، همه فقیر و نیازمندند. توان آنرا ندارند که در مکتب خود را شامل کنند. در این هوای سرد، تا شام با من در اینجا خشت میپزند. ما از دولت می خواهیم که به ما کمک کند. هزاران تن در این کارخانه کار می کنند، ما از صبح تا شام در خشت پزی هستیم.»
زینب کوچک که با گل جان کار می کند میگوید، آموزش آرزوی اوست و می خواهد در آینده خادم جامعه شود.
اما به گفته او، ناداری پدرش او را مجبور به کار کردن کرده است.
زینب، کودکی که مشغول به کار های شاقه است میگوید:« می خواهم به مکتب بروم، صبح با پدرم بیرون میشوم و کار می کنم و بعد شام خانه میرویم. ناداری است، در همین کارخانه خشت پزی با پدرم کار می کنم.»
با آنکه مسوولین ریاست کار و امور اجتماعی ننگرهار برای مصاحبه تصویری و صوتی در این مورد حاضر نشدند، اما ارقام و اقداماتی را که برای بهبود زندگی کودکان انجام داده اند با ما در میان گذاشتند.
بر اساس معلومات مسوولین این ریاست، ۷ هزار و ۶۹۳ کودک در ولسوالی سرخ رود و شهرک تورخم ننگرهار به کار شاقه مشغول هستند.
