در حالی که شماری از معتادان به مواد مخدر در ولایت هرات از خانواده های خود لادرک شده اند و اعضای خانواده شان در تلاش برای پیدا کردن آنها هستند، این افراد در شفاخانه ۴ هزار بستر ویژه برای درمان معتادان نگهداری می شوند.
یکی از این افراد عبدالله ۷۶ ساله باشنده ولایت جوزجان است.
او ۴۵ سال است که مواد مخدر مصرف می‌کند و ۲۲ سال است که از خانواده اش جدا شده و بستگانش از زنده یا مرده بودن او اطلاع ندارند.
عبدالله بیش از دو سال است که در شفاخانه معالجه معتادان به مواد مخدر در هرات بستر است، اما اکنون وضعیت صحی او خوب است و منتظر است تا خانواده اش او را از شفاخانه به خانه ببرند.
عبدالله می‌گوید:« به ولایت هرات سفر کردم و نزدیک به ۲۲ سال است که اینجا در هرات هستم. من یک بار به ایران رفتم، اما رد مرز شدم و اینجا در کوچه ها و سرک ها زندگی می کنم. دو سال و یک ماه است که در این شفاخانه بستر هستم.»
شماری دیگر از معتادان مواد مخدر که اکنون از مصرف مواد مخدر رهایی یافته اند، نیز می گویند که مصرف مواد مخدر به دلیل اینکه سالهاست اعضای خانواده خود را ندیده اند، برای آنها گران تمام شده است.
آنها می‌افزایند، برای پیدا کردن خانواده هایشان باید برای مدت نامعلومی در شفاخانه ترک اعتیاد منتظر بمانند.
فضل احمد، یک تن از معتادان بهبود یافته از مواد مخدر می‌گوید:« از ایران رد مرز شدم و به دلیل بیکاری به مواد مخدر روی آوردم. اینجا شب ها را در پارک ها و زیارتگاه های شهر هرات سپری می کردم. حکومت من را گرفت و به اینجا آورد. هیچ کس از زندگی من خبر ندارد زیرا خانواده من در ایران زندگی می‌کنند.»
عبدالعزیز که برای معالجه در این شفاخانه نگهداری می‌شود، می‌گوید:« غم و اندوه و سختی های زیادی را تجربه کرده ام. خانواده، جامعه و بستگانم از من جدا شده اند و من تنها در اینجا در شفاخانه زندگی می کنم.»
با این اوصاف مسوولین محلی هرات می‌گویند، تقریباً از تمام ولایات افراد در شفاخانه ترک اعتیاد موجود می باشند.
مقامات از خانواده های که اعضای شان به مواد مخدر معتاد و در حال حاضر مفقود الاثر اند، می خواهند که به شفاخانه ۴ هزار بستر هرات مراجعه کنند.
حیات الله روحانی، رییس مبارزه با مواد مخدر هرات می‌گوید:« ما در اینجا از ۳۴ ولایت مریض داریم. این افراد به من گفتند که ۱۵ تا ۲۰ سال در اینجا سپری کرده اند. هیچ خبری و آدرس از اعضای خانواده شان را ندراند.»
چندی پیش نیز عده ای دیگر مانند بهبود یافته گان فوق، به خانواده های خود در هرات تحویل داده شدند که سال ها مفقود بودند و خانواده هایشان خبری از آنان نداشتند.
