کوزه گیری، کلالی یا سفالی گری صنعت قدیمی اما فراموش شده است. ساخت وسایل خانه و ظروف از خاک مخصوص به دست انسان. کلالی آن صنعت قدیمی است که به اندازه پیدایش بشر قدامت طولانی دارد.
در گذشته هزاران تن در این صنعت کار می کردند، اما با گذشت زمان ظروف چوبی، سنگی، مسی، آهنی، شیشه ای و پلاستیکی جای آن را گرفته و بازار این صنعت بسیار قدیمی را سرد کرده اند.
رمضان باشنده ولایت بلخ است و میگوید، هنوزهم صنعت به جا مانده از پدرش را زنده نگه داشته است، اما نمی داند که تا چه زمانی آنرا زنده نگهداشته میتواند.
وی از گیل و خاک مخصوص تنور های نان پزی میسازد و از این طریق نیازهای خانواده خود را برآورده می کند.
تنها رمضان نه بلکه ده ها تن دیگر مانند او در تلاش هستند تا این صنعت کهن را زنده نگه دارند. رمضان و سایر افراد دیگر که در صنعت کلالی مصرف کار هستند، از کمرنگ شدن کار خود شکایت دارند.
رمضان، کلال ساز میگوید:« ساخته های ما تا حدی به فروش میرسد، اما اقتصاد مردم ضعیف شده و محصولات ما را نمیخرند. این کسب را از پدرم به ارث برده ام و سعی میکنم آن را حفظ کنم.»
سراج الدین، یک تن از کلالی سازان میگوید:« برخی از کالاهای یکبار مصرف خارجی به بازار عرضه شده اند، اگر دولت از ما حمایت کند و کاسبان این صنعت را تشویق کند، همچنین جلو واردات داش های خارجی گرفته شود، کسب و کار ما رونق میگیرد.»
برخی از بلخی ها تنورهای سفالی را بهتر از کوره های و داش های برقی و آهنی میدانند و میگویند، مصرف آن کمتر و کیفیت آن بالاتر است.
آنها از شهروندان میخواهند که از تنور های سفالی استفاده کنند.
دوست محمد باشنده بلخ میگوید:« تنورهای وطنی ما نان خوبی می پزد؛ نان داش های دیگر خوش طعم نیست. ما باید از تنورهای وطنی استفاده کنیم.»
در عین حال مسوولین ریاست صنعت و تجارت بلخ وعده حمایت از آنها را داده و میگویند، برای زنده نگه داشتن صنعت کلالی و حمایت از آن، تلاش می کنند و به همین منظور مالیات کلالی و ظروف مشابه وارداتی به بازار را افزایش خواهند داد.
امیرمحمد متقی، رییس صنعت و تجارت بلخ میگوید:« در گذشته به دلیل نبود تولیدات داخلی، بسیار کالاهای بی کیفیت و خراب وارد بازار می شد؛ اما اکنون ما تولیدات خود را داریم و می توانیم با تولیدات خارجی رقابت کنیم.»
اگرچه صنعت کلالی در بسیاری از ولایات کشور همچنان زنده است، اما اگر از آن حمایت نشود، این صنعت کهن از بین خواهد رفت.