کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان در صفحه ایکس خود نگاشته است که یک برنامه آموزشی را به هدف ارائه خدمات صحی بهتر در مناطق دورافتاده افغانستان آغاز کرده است.
این کمیشنری گفته است که در این برنامه ۸۰ قابله آموزش خواهند دید.
این کمیشنری افزوده:« هدف از ایجاد این برنامه برای قابله ها مبارزه با میزان بالای مرگ و میر مادران و کودکان در افغانستان است. در این برنامه ۸۰ زن جوان برای کار در مناطق دورافتاده کشور آموزش می بینند.»
داکتران ایجاد چنین برنامه های آموزشی برای قابله ها را از سوی کمیشنری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد اقدامی مثبت یاد می‌کنند و می‌افزایند که با این کار علاوه بر خدمات صحی، آگاهی عمومی به مناطق دورافتاده نیز به خوبی خواهد رسید و میزان مرگ و میر مادران و نوزادان نیز کاهش خواهد یافت.
ذاکره ناصری، یک تن از قابله ها می‌گوید:« همه ما می‌دانیم که در نقاط دورافتاده کشور مراکز صحی بسیار اندک وجود دارد، مردم با مشکلات صحی مواجه هستند و این باعث شده که میزان مرگ مادر و کودک در کشور افزایش یابد. من به عنوان یک کارمند صحی از کار کمیشنری عالی پناهندگان سازمان ملل قدردانی می‌کنم زیرا بر اساس این آموزش میزان مرگ و میر مادران و کودکان در کشور کاهش یافته و آگاهی عمومی افزایش می‌یابد و اطلاعات زیادی در بخش صحی حاصل می‌کنند.»
داکتر سید کاشف سیدی، متخصص امراض داخله می‌گوید:«یکی از اثرات مثبت این نه تنها در مرکز، بلکه در نقاط دورافتاده این است که از بسیاری بیماری ها برای مادر و کودک جلوگیری می‌شود، و میزان مرگ و میر مادران و کودکان کاهش می‌یابد، همچنین می‌تواند از بیماری های دیگر نیز جلوگیری کند. اثرات منفی این است که آموزش زنان بند است، بنابراین میزان مرگ و میر مادر و فرزند می تواند افزایش یابد و بیماری ها نیز افزایش یابد.»
شماری از داکتران دیگر این برنامه ها را برای ارتقای ظرفیت مهم می‌دانند، اما نگرانند که اگر به دختران در افغانستان اجازه آموزش بالاتر از صنف ششم داده نشود؛ در آینده، کشور با کمبود داکتران زن و تهدید بزرگی برای مادران و کودکان مواجه خواهد شد.
داکتر کمین صافی، متخصص امراض داخله می‌گوید:« برگزاری ترینینگ ها و ورکشاپ ها برای قابله اقدامی خوب و به نفع هموطنان ما است، زیرا داکترانی که در این دوره های آموزشی شرکت می‌کنند ظرفیت شان افزایش می‌یابد و می‌توانند خدمات بهتری ارائه دهند. نکته دیگر این است که مکاتب دخترانه بند است، این آسیب های زیادی به هموطنان و جامعه ما وارد می‌کند.»
داکتر عبدالرزاق احمدزی می‌گوید:« برنامه که از سوی یو.ان.اچ.سی.آر برای آموزش ۸۰ قابله ترتیب شده، اگر همین برنامه ها ادامه پیدا کند، میزان مرگ و میر مادران و کودکان در کشور کاهش می‌یابد، آگاهی عمومی به خانواده ها می‌رسد و از طریق این قابله ها می تواند به خانواده های مناطق دور دست خدمات ارائه دهیم.»
کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان در حالی برنامه های آموزشی برای قابله های افغان ایجاد می‌کند که مردم در مناطق دورافتاده کشور از مشکلات صحی شکایت دارند و خواستار توجه دولت و سازمان های بین المللی صحی هستند.
